KAKIE w Okinawa Goju-ryu Sztuki walki praktykowane przez Kanryo Higaonna pod koniec dziewiętnastego wieku, a później studiowane przez Chojun Miyagi zakorzenione są w rzeczywistej walce bitewnej człowieka z człowiekiem. Sztuki te zawierają dużą różnorodność technik, wykraczających poza główny nurt nowoczesnego karate, które ogranicza się głównie do kopnięć, ciosów pięścią i uderzeń. Sztuki walki z Fujian zostały ukonstytuowane z rzeczywistej walki i klasycznej wiedzy chińskiej medycyny. PRAKTYKA WALKI Ze względu na bliskie powiązania z rzeczywistą walką, która zwykle rozgrywa się na powierzchni jednego lub dwóch metrów kwadratowych, sztuki te zawierają wiele technik walki w bliskim kontakcie. Techniki te nazywane są qinna lub technikami przechwytującymi. Składają się z rzutów, duszeń, ataków na naczynia krwionośne, dźwigni na stawy, ataków uciskowych, itp. Techniki te, poza uderzeniami łokciem, kolanem i głową, od starożytności aż po czasy współczesne odgrywają główną rolę w wielu „walkach ulicznych”. Chociaż techniki walki w bliskim kontakcie są wciąż główną praktyką w wielu tradycyjnych stylach okinawskiego karate, wiele z nich uległo zapomnieniu podczas rozwoju nowoczesnego karate. Głównym nurtem nowoczesnego karate są raczej międzynarodowe zawody, niż realna samoobrona, czy wyszukana i cenna wiedza medyczna Południowo-wschodniej Azji oraz jej duchowe doktryny. Wspomniane wyżej przechwytujące techniki były, i wciąż są praktykowane w różnych ćwiczeniach walki, takich jak bunkai kumite i kakie. Wiele ćwiczeń walki z Południowych Chin rozpoczyna się od sytuacji, w której praktykujący mają już wzajemny kontakt z którąś częścią ciała partnera – głównie z przedramieniem. Przedramiona często nazywane są ‘mostami’ ponieważ łączą ciała atakującego i broniącego się, oraz tworzą możliwość przedzierania się przez obronę atakującego. Dziś wiele z tych ćwiczeń istnieje i jest praktykowanych w sztukach walki Południowych Chin i Okinawy. Dobrym ich przykładem są tuishou („pchające ręce”) w taijiquan oraz chishou w Yongchun quan. W Okinawa goju-ryu karate ten rodzaj ćwiczeń zgrupowany jest pod nazwą „kakie”, wymowa „koki” w dialekcie Fujian, i odgrywa ważną rolę w rozwoju umiejętności walki. Wpływ praktyki kakie na rozwój sprawności karateki, zarówno z perspektywy walki i uzdrawiania jest ogromny. Intensywne, ciągłe i żywe sprzężenie zwrotne płynace od partnera wymaga od praktykującego zrównoważonej postawy, głębokiego oddychania, płynnego zastosowania siły i wysokiego poziomu mentalnej u ważności i świadomości. Kakie łączy w sobie wiele różnych ćwiczeń karate do. Zawiera podstawowe i głębokie ćwiczenia gimnastyki zdrowotnej, zasady medytacyjne sanchin kata, techniczną obfitość bunkai kumite oraz siłę i dynamikę iri kumi. Dlatego praktykujący kakie adept silnie podwyższa swoje umiejętności artysty sztuki walki. Z „kinetycznej i energetycznej” perspektywy kakie ma silny wpływ na zdolności: ugruntowania i zakorzenienia postawy, ześrodkowania, regulacji oddechu, absorbowania i rozwijania mocy.
Chiru nu chan chan Rozwój czułości, zarówno z jaki i bez dotyku, ściśle wiąże się z rozwojem, który w dialekcie okinawskim nazywany jest „chiru nu chan chan”. Chociaż chiru nu chan chan powierzchownie wiąże się z eksplozywnymi i sprężystymi skurczami mięśni i ścięgien („sprężysta siła”), posiada bardziej głębokie konotacje, z których jedna wyrażona jest w następującym cytacie, omawiającym tę szczególną umiejętność walki: „Chiru nu chan chan pozwala przewidywać ataki przeciwnika poprzez zwiększanie czułości na jego ruchy, szczególnie w walce w bliskim kontakcie, kiedy ciało przeciwnika nie można utrzymać w polu widzenia. Przez co, można szybciej reagować i odpowiadać wszelkie ruchy przeciwnika. Mięśniowy rozwój chiru nu chan chan może być osiągnięty tylko poprzez codzienny ciężki trening. Jest on darzony dużym poważaniem przez okinawskich mistrzów karate”. W taki to sposób, chiru nu chan chan w swoim poszerzonym znaczeniu odnosi się zarówno do zdolności szybkiego i eksplozywnego odparowywania ciosów jak i leżącej u jej podstaw czułości na ruchy przeciwnika. W przyziemnym znaczeniu czułość wiąże się ze zdolnością odczytywania ruchów i intencji przeciwnika z nieznacznych zmian w jego postawie, lub w sytuacjach kontaktu chwytającego, z nieznacznych zmian siły ciągnięcia i pchania atakującego. Zaś na bardziej zaawansowanym poziomie, czułość czułość rozszerza się o płaszczyznę energetyczną i mentalną, i wtedy nazywana jest „kanken”, co można przetłumaczyć jako intuicja lub „szósty zmysł”.
„Kakie jest specjalnie efektywne dla walki w bliskim kontakcie. W normalnym kumite najważniejsze są oczy. Od nich zależy gotowość na ruchy przeciwnika. Jednakże, w walce w bliskim kontakcie, aby wyczuć ruchy przeciwnika szczególnie ważny jest dotyk.”
sen. Morio Higaonna